لباس های ما توسط فقیرترین مردم جهان تولید می شود!
به گزارش آچار چرا به انقلاب در صنعت مد نیاز داریم؟ چونكه شش سال پس از فروریختن كارخانه رانا پلازا در بنگلادش، لباس های ما هنوز توسط فقیرترین مردم جهان تولید می شود كه بیش از اندازه كار می كنند و دستمزدهای ناچیز می گیرند.
به گزارش آچار به نقل از ایسنا، در غنا 70 درصد از بیماری ها ناشی از آب آلوده و سیستم فاضلاب غیربهداشتی است. بیشتر از 6 میلیون نفر به آب سالم دسترسی ندارند و همین سبب شده استفاده از كیسه های آب بهداشتی گسترش زیادی داشته باشد. كیسه های پلاستیكی دورریخته شده، به چشم اندازی آشنا در تمام شهرها و روستاهای این كشور تبدیل گشته است.
شركت عینك سازی پالا به دنبال راهی بود كه هم بتواند جوامع فروپاشیده ی آفریقا را توانمند و هم عینك های آفتابی اش را به شكلی اقتصادی تولید نماید. این چنین بود كه كیسه های پلاستیكی سر از شركت عینك سازی درآوردند.
بافنده های قدیمی حالا یك راهكار جدید داشتند. پسماندهای پلاستیكی جمع آوری، شسته، ذوب و باردیگر به پلاستیك تبدیل می شدند تا بعنوان جایگزینی برای نی های طبیعی كه از قدیم در جوامع محلی استفاده می شد به كار گرفته شوند و بافنده ها آنها را به جلد عینك تبدیل كنند. نام هر بافنده روی جلد عینك نوشته می شد.
در وبسایت این شركت به این نكته اشاره شده كه پالا یك فعالیت تجاری صرف نیست، بلكه ماموریتی است برای آخر بخشیدن به فقر، توانمندسازی مردم بومی، حفاظت از سیاره و لذت بردن از صلح.
بنابراین این شركت اقدامات ویژه ای برای حفاظت از محیط زیست و رعایت حقوق انسانی در پیش گرفته است. رساندن هر عینك به دست مصرف كننده تاثیری بر محیط زیست می گذارد، ازاین رو به ازا ارسال هر محموله، 1 دلار برای جبران هزینه های ناشی از انتشار دی اكسیدكربن در نظر گرفته می شود.
همه ارسال ها با پاكت نامه 100 درصد بازیافتی انجام می شود كه یا بازیافت یا باردیگر استفاده می شوند. كارت های تبلیغاتی در محل فروش، از جنس مقوای بازیافتی یا چوب های باردیگر استفاده شده هستند.
كارخانه این شركت در چین، مرتبا از جانب یك سازمان بی طرف ارزیابی می شود تا اطمینان حاصل شود كه به تجارت اخلاق مدار و مسئولیت اجتماعی پایبند است. پالا محصول جنبش نوینی در صنعت مد و پوشاك است به نام «انقلاب مد».
سال 2013 بود كه ساختمان كارخانه تولید پوشاك رانا پلازا در بنگلادش فروریخت، 1138 نفر مردند و بسیاری مجروح شدند. بیشترشان كارگران تولید كننده پوشاك بودند كه با وجود ترك های بزرگی كه در دیوارها وجود داشت، مجبورشان كرده بودند به ساختمان برگردند.
پس از این حادثه، كری سامرز و اورسولا دی كاسترو- كه از فعالان عرصه تجارت منصفانه بودند- بعنوان سردمداران و طرفداران مد پایدار وارد عمل شدند. این زوج انقلاب مد را پایه ریزی كردند و خواهان تغییراتی در نحوه تولید و خرید لباس های ما شدند.
هر سال در سالگرد حادثه رانا پلازا-23 تا 29 آوریل – كه بعنوان روز انقلاب مد تعیین شده است، بیشتر از 2.5 میلیون نفر از 100 كشور جهان با هشتك #whomademyclothes در این جنبش شركت می كنند و از برندها می خواهند به این سوال پاسخ دهند كه «لباس های مرا چه كسی درست كرده است؟».
آنها تلاش می كنند از راه رسانه های جمعی توجه دوست داران مد را به این سوی ماجرا جلب كنند و از برندهای محبوب شان بخواهند برای پشتیبانی از كارگران و محیط زیست بهتر از این ها عمل كنند.
انقلاب مد طرفدار بایكوت كردن برندها نیست، بلكه بعنوان یك كمپین مبتنی بر راهكار، بر طبق این اصل عمل می كند كه رفتار مصرف كننده بر زندگی كارگرانی كه لباس ها را تولید می كنند تاثیر عمیقی دارد.
كری سامرز با بیان این كه تقاضای مصرف كننده ها حرف اول را در تعیین رویه تولید می زند، می افزاید: هر شخصی كه می پرسد لباس های مرا چه كسی درست كرده، از نظر برندها نماینده 10 هزار نفر از افراد جامعه است كه همین حس را دارند. ما مصرف كننده ها- اگر تصمیم بگیریم دست به كار شویم- قدرت باورنكردنی ای داریم.
این جنبش از شهروندان می خواهد مصرف شان را كاهش دهند، چیزهای با كیفیت تر- اما كمتری- بخرند، آنها را مدت طولانی تری بپوشند و برای تهیه لباس جدید، از طراحان یا برندهایی كه به پایداری فرآیند تولید و كسب وكار منصفانه اهمیت می دهند، خرید كنند. این جنبش از برندها می خواهد به پسماندها و سطح تولیدشان توجه نمایند و سیستم های جدیدی جهت استفاده باردیگر از پارچه و كالاهای دورریز غیرقابل فروش به كار بگیرند.
از نظر انقلاب مد، شفاف سازی یك لزوم است و صنایع ملزم اند سیاست ها، روش كار، اهداف و تعهدات، عملكرد، فرآیند پیشرفت و تاثیرات جهانی كسب و كارشان بر كارگران، اجتماعات محلی و محیط زیست را به اطلاع مردم برسانند.
شفاف سازی، برندها را وادار می كند دقیقا بدانند چه كسی محصولات شان را تولید می كند. از كسی كه به پارچه ها كوك می زند تا آن كه كه پارچه ها را رنگ و پنبه را قالب زنی می كند و مهم تر این كه برندها را وامی دارد این اطلاعات را با عموم مردم به اشتراك گذارند.
چرا به انقلاب در صنعت مد نیاز داریم؟ چونكه شش سال پس از فروریختن كارخانه رانا پلازا در بنگلادش، لباس های ما هنوز توسط فقیرترین مردم جهان تولید می شود كه بیش از اندازه كار می كنند و دستمزدهای ناچیز می گیرند؛ 22 دلار در هفته یا كمتر از 45 سنت به ازا هر ساعت كار. صنعت و دولت ها ظاهرا می خواهند بدون توجه به خطراتی كه زندگی و رفاه كارگران را تهدید می كند، قیمت ها را پایین نگه دارند.
صدها كارخانه در بنگلادش ایمن سازی شده اند، اما هنوز بسیاری از برندها با روال گذشته كار می كنند و محیط این كارخانه ها هنوز برای كارگران مرگبار است. سال قبل 426 كارگر صنعت پوشاك در بنگلادش در 321 حادثه در محل كار جانشان را از دست داده اند. در حقیقت صنعت پوشاك از نظر برده داری نوین، دومین صنعت در جهان بشمار می رود.
امریكایی ها در سال 2014، 60 درصد بیشتر از سال 2000 لباس خریده اند. اگر نرخ مصرف به همین ترتیب ادامه پیدا كند برای تامین مواد اولیه تولید لباس در سال 2050 به سه برابر مواد اولیه بیشتری نیاز داریم.
گذشته از این مسائل، هشت درصد از انتشار گازهای گلخانه ای مربوط است به تولید كفش و لباس. برای تولید یك تی شرت نخی 2700 لیتر آب مصرف می شود كه برابر با مقدار آبی است كه یك شخص در طول دو و نیم سال می نوشد. پنبه كه 2.4 درصد از زمین های زیركشت را به خود اختصاص داده، 6 درصد از آفت كش ها و 16 درصد از حشره كش های جهان را مصرف می كند.
دهه ها تنها اولویت یك برند تولید بیشترین محصول با قابل رقابت ترین قیمت بود تا بتواند محصولاتش را خوب بفروشد، اما مادامی كه مصرف كننده ها از مسائلی همچون پایداری و شفاف سازی درك بیشتری پیدا می كنند، برندها هم به سمت تغییر رویه پیش می روند تا بتوانند در بازار رقابت به حیات خود ادامه دهند.
پس اگر دل نگران انتشار گازهای گلخانه ای شدید، فقط به دودكش كارخانه ها، اگزوز اتومبیل ها و آتش سوزی جنگل ها فكر نكنید؛ به تی شرتی كه تن تان هست هم نگاهی بیندازید.
منابع:
https: //www.forbes.com
https: //www.iisd.org
https: //en.wikipedia.org
https: //www.mckinsey.com
https: //www.theguardian.com
https: //www.fashionrevolution.org
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب